Alfa Romeo świętuje 70. urodziny Giulietty i 50. urodziny Alfetty GT
Alfa Romeo rozpoczyna 2024 rok świętując dwie bardzo ważne rocznice. W tym roku przypada 70. rocznica premiery Giulietty Sprint, zaprezentowanej w 1954 roku, a także 50. rocznica powstania Alfetty GT z 1974 roku; dwóch bardzo lubianych i odnoszących sukcesy komercyjne modeli, które – każdy na swój sposób – opowiadają historię dwóch pamiętnych epok, niezwykłych momentów w historii włoskiej motoryzacji.
Z tej okazji mistrzowskie Centro Stile Alfy Romeo stworzyło dwa nowe logotypy, które zostały celowo zaprezentowane na początku roku. Mają one towarzyszyć przez cały 2024 rok wydarzeniom organizowanym przez Kluby i samą markę, stając się w ten sposób emblematami hołdu, jakie fani Alfy złożą tym dwóm samochodom, które zajęły należne im miejsce w zbiorowej świadomości, jako ikony funkcjonalnego piękna i szlachetnego, włoskiego sportowego stylu.
Giulietta Sprint
Samochodem, który naznacza transformację Alfy Romeo w wielkim przemyśle motoryzacyjnym jest bez wątpienia Giulietta, „włoska narzeczona”. W 1952 r. produkcja Alfy Romeo koncentrowała się wyłącznie na modelu 1900, więc pojawił się pomysł stworzenia bardziej nowoczesnego samochodu z silnikiem o mniejszej pojemności.
Po odrzuceniu początkowych planów małego samochodu o pojemności 350 cm3 lub innego, o pojemności 750 cm3 z napędem na przednie koła (chociaż kodem 750 będą oznaczane również późniejsze projekty), w sierpniu 1952 roku stało się jasne, że nowy samochód będzie miał tradycyjny układ z silnikiem umieszczonym z przodu i napędem na tylne koła. W ciągu roku na drogach pojawił się pierwszy prototyp, kompaktowe coupé stworzone przez dział karoserii pod kierownictwem Ivo Colucciego, wyposażony w czterocylindrowy silnik ze stopów lekkich o pojemności 1100 cm3 z podwójną krzywką. Jego pojemność skokową zwiększono następnie do 1300 (1290 cm3). Samochód wyposażony w pojedynczy gaźnik rozwijał moc 65 KM i prędkość maksymalną 165 km/h, ale pod koniec swojej kariery, wraz z najnowszą ewolucją z 1958 roku wyposażoną w podwójny gaźnik, jego moc wzrosła do 79 KM, a prędkość do 170 km/h. Skrzynię biegów i obudowę mechanizmu różnicowego również wykonano z aluminium. Hamulce bębnowe ze spiralnymi żebrami były wzorowane na modelu 1900.
Na początku 1954 roku mechanicy byli już na ostatniej prostej, ale zachowały się jedynie szkice i kilka szczątkowych prototypów nadwozia. Finmeccanica ogłosiła jednak, że dostarczy kilka egzemplarzy wybranym akcjonariuszom. W rozwiązaniu impasu pomógł Rudolf Hruska, zatrudniony przez Giuseppe Luraghiego do reorganizacji fabryki w związku z planowaną produkcją Giulietty na poziomie 50 samochodów dziennie: zewnętrzny producent nadwozi miał montować niewielką serię wersji coupé, które miały zostać dostarczone akcjonariuszom w oczekiwaniu na premierę sedana. Po początkowej nieufności, kierowana przez Alfę Romeo organizacja IRI (Instituto Riconstruzione Industriale) zaakceptowała propozycję: swoje szkice zaprezentowali Boneschi, Boano i Bertone. Ten ostatni, wspierany przez projektanta Franco Scaglione, zaprojektował kompaktowy i proporcjonalny samochód o minimalistycznych, wyrafinowanych i sportowych liniach: Giuliettę Sprint.
Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Salonie Samochodowym w Turynie 21 kwietnia 1954 roku, ale już dwa tygodnie wcześniej na dziedzińcu Portello odbył się przedpremierowy pokaz dla wtajemniczonych i przedstawicieli władz: dwoje aktorów w szekspirowskich kostiumach Romea i… Julii w teatralnym stylu wyskoczyło z helikoptera.
Giulietta odcisnęła swoje piętno na sprzedaży zaraz po swojej premierze rynkowej. Kilka dni później trzeba było wstrzymać zbieranie zamówień; zdolność produkcyjna fabryki została znacznie przekroczona. Przyczyną sukcesu, oprócz sportowej i wyróżniającej się sylwetki, były osiągi, dzięki którym samochód osiągnął poziom niespotykany wcześniej w swojej kategorii i rzucił wyzwanie konkurentom ze znacznie wyższej klasy.
Dla Alfy Romeo był to prawdziwy punkt zwrotny, narodziny wielkiego przemysłu motoryzacyjnego. Produkcja Giulietty, w różnych wersjach, trwała 11 lat: łącznie wyprodukowano 177 513 egzemplarzy, z czego 24 084 była to wersja Sprint.
Alfetta GT
Po premierze modelu Alfetta, dwa lata później pojawiła się wersja coupé, której powierzono wyjątkowo trudne zadanie zastąpienia legendarnego i świetnie sprzedającego się coupé Bertone, zaprojektowanego przez Giorgetto Giugiaro w 1963 roku jako sportowa wersja Giulii. Jednakże, rozstaw osi Alfetty GT 1.8 skrócono o 110 mm, a zawieszenie było bardziej sportowe. Autorem nadwozia ponownie był słynny Giorgetto Giugiaro – który już wtedy założył własną firmę Italdesign – zgodnie z bardzo nowoczesnymi standardami, które częściowo przewidział już w prototypie zbudowanym kilka lat wcześniej na bazie 1750 GT: hatchback z podciętym tyłem fastback i cofającą się tylną ścianą nadwozia, spełniającą rolę spoilera. Samochód miał kanciaste linie; przód, z czterema wpuszczonymi reflektorami był niski i wyrazisty. W rzeczywistości, Centrum Stylu Alfy Romeo już wcześniej odcisnęło swoje piętno na wzornictwie nadwozia. Nawet fotel kierowcy podkreślał sportowy charakter modelu, siedzenie było niskie, pozycja zrelaksowana, a przed kierowcą znajdował się tylko duży wskaźnik z obrotomierzem. Obrotomierz i dodatkowe wskaźniki umieszczono na środku deski rozdzielczej.
Alfetta GT miała być prawdziwym modelem granturismo, a nie tylko ekstremalnym samochodem sportowym, z dużym naciskiem na aspekty praktyczne: w środku było wystarczająco dużo miejsca dla czterech osób, tylne szyby można było opuścić, a duży bagażnik był łatwo dostępny dzięki tylnej klapie.
Już w 1975 roku mechanika Alfetty GT została nieznacznie zmodyfikowana, ze 122 KM przy 5500 obr./min do 118 KM przy 5300 obr./min. W kolejnym roku zadebiutowała wersja podstawowa z silnikiem 1.6 o mocy 109 KM (produkowanym tylko do 1980 roku) i uproszczonym wyposażeniem, oraz GTV (GTS na rynku brytyjskim) wyposażona w dwulitrowy silnik.
Produkcję zakończono w 1986 roku, po tym jak z linii montażowej fabryki zjechało 136 275 samochodów różnych wersji.
Źródło/Zdjęcia: Alfa Romeo